Sobór w Konstancji (1414-1418)

Sobór zwołany przez Jana XXIII ale na wniosek Zygmunta Luksemburczyka. Celem Soboru było zakończenie schizmy zachodniej spowodowanej wyborem trzech Biskupów Rzymu: Grzegorza XII, Benedykta XIII i Jana XXIII. Na Soborze złożono z urzędu wszystkich trzech i wybrano Marcina V. Wydano również dekrety przeciw heretykom: Johnowi Wyclifowi (zm. w 1384) i Janowi Husowi. Ten, po przyjeździe do Konstancji i po przedstawieniu swoich poglądów, został spalony na stosie. Dla Polski sobór w Konstancji był ważny ze względu na konflikt z zakonem krzyżackim który Polacy, m.in. Paweł Włodkowic z Akademii Krakowskiej, starali się wygrać. Sobór w Konstancji był również początkiem wielkiego sporu o wyższość Soboru nad Papieżem, czyli koncyliaryzmu, który z pełną siłą wybuchnie w Bazylei.

Źródła: F. Bécheau, Historia soborów, Kraków 1998, s. 149-160; K. Schatz, Sobory Powszechne. Punkty zwrotne w historii Kościoła, Kraków 2001, s. 119-144; Dokumenty Soborów Powszechnych t. III, oprac. ks. A. Baron, ks. H. Pietras SJ, Kraków 2003, s. 25-27.