Pierwszy Sobór Laterański (1123)

Sobór, który został zwołany przez papieża Kaliksta II, był pierwszym Soborem powszechnym zwołanym już przez samego Papieża po schizmie wschodniej w 1054, pierwszym z czterech Laterańskich. Był on kontynuacją „reformy gregoriańskiej” zapoczątkowanych przez Papieża Grzegorza VII (1073-1085), który dążył oczyszczenia Kościoła z takich zjawisk jak symonia, małżeństwa kapłanów i uzależnienie go od władzy świeckiej, czego symbolem była inwestytura, czyli mianowanie proboszczów, biskupów i opatów przez władców świeckich. Pierwszy Sobór Laterański potwierdził niezależność Kościoła od władzy świeckiej, potępił symonię, małżeństwa kapłanów, inwestyturę i zarządzanie przez świeckich dobrami kościelnymi. Sobór nakazał Treuga Dei, czyli zawieszenie broni, udzielał także odpustów tym, którzy wyruszali na wyprawę krzyżową do Jerozolimy lub Hiszpanii i nakładał kary na tych, którzy napadają na krzyżowców lub na ich majątki.

Źródła: F. Bécheau, Historia soborów, Kraków 1998, s. 112-114; K. Schatz, Sobory Powszechne. Punkty zwrotne w historii Kościoła, Kraków 2001, s. 100-101; Dokumenty Soborów Powszechnych t. II, oprac. ks. A. Baron, ks. H. Pietras SJ, Kraków 2003, s. 117-118.