Trzeci Sobór Laterański (1179)

Również ten Sobór był zakończeniem schizmy, która trwała od 1159 roku, gdy obok prawowitego Papieża Aleksandra III pojawił się antypapież Wiktor IV, popierany przez Fryderyka Barbarossę. Ostatecznie Papież Aleksander III w roku 1176 pokonał cesarza Barbarossę, i na rok 1179 zwołał Sobór, którego głównym celem było zakończenie schizmy i podjęcie kroków dla zapobieżenia podobnym sytuacjom w przyszłości. W tym celu Sobór wydał dekret Licet de vitanda który stwierdzał, że dla ważnego wyboru Papieża konieczna jest większość dwóch trzecich głosów. Wcześniej przyjmowano zasadę jednomyślności lub sanior pars (zdrowszej części), co umożliwiało wybór dwóch i więcej papieży. Ta zasada wyboru obowiązywała do roku 1996, gdy Jan Paweł II na nowo określił zasady wybory Następcy Piotra. Na Soborze potępiono albingensów i waldensów, podjęto także kolejne kroki na drodze moralnej reformy w Kościele. Sobór wypowiedział się przeciw gromadzeniu beneficjów, określił minimalny wiek biskupa na trzydzieści lat, nakazał zakładanie przy kościołach katedralnych szkół dla ubogich uczniów i kleryków, oddanie do dyspozycji trędowatych kościołów, zakazuje zbyt bliskich kontaktów z żydami i mahometanami, zwanych też Saracenami.

Źródła: F. Bécheau, Historia soborów, Kraków 1998, s. 116-119; K. Schatz, Sobory Powszechne. Punkty zwrotne w historii Kościoła, Kraków 2001, s. 102-104.