Sobory Kościoła Katolickiego

Sobór Konstantynopolitański IV

Sobór Konstantynopolitański IV (869-870)

Sobór zwołany przez cesarza Bazylego I i Papieża Hadriana II dla rozwiązania problemu z obsadą stolicy biskupiej Konstantynopola (Ignacy contra Focjusz) i sporu pomiędzy Rzymem i Bizancjum o jurysdykcję nad Kościołem w Bułgarii, który Cyryl i Metody pragnęli związać z Rzymem. Na Soborze Focjusz zostaje ekskomunikowany a na stanowisko patriarchy przywrócony, jak się później okazało - na krótko, Ignacy. Wschód ostatecznie nie uznał Soboru za ekumeniczny, jego dokumenty zniszczono, zachowały się jednak tłumaczenia dokumentów na język łaciński jednego z legatów papieskich, Anastazego Bibliotekarza. Losy Focjusza jeszcze raz odwróciły się w 879, gdy na kolejnym synodzie w Konstantynopolu został zrehabilitowany i zasiadł na stolicy biskupiej jako prawowity następcą zmarłego patriarchy Ignacego. Jego wybór został uznany przez Papieża Jana VIII.

Źródła: F. Bécheau, Historia soborów, Kraków 1998, s. 102; K. Schatz, Sobory Powszechne. Punkty zwrotne w historii Kościoła, Kraków 2001, s. 94; Dokumenty Soborów Powszechnych t. II, oprac. ks. A. Baron, ks. H. Pietras SJ, Kraków 2003, s. 25-26.