Drugi Sobór Laterański (1139)

Sobór, zwołany przez Papieża Innocentego II, kontynuował reformy zapoczątkowane przez papieża Grzegorza VII i poprzedni Sobór Laterański Pierwszy. Celem Soboru było przede wszystkim zaleczenie skutków schizmy, która wybuchła w 1130 roku po śmierci Papieża Honoriusza II, gdy dwa stronnictwa polityczne wybrały dwóch Papieży: Anakleta II i Innocentego II. Św. Bernard z Clairvaux po wielu latach pracy zdołał przekonać Anakleta II do ustąpienia ze stanowiska a królów, którzy go popierali, do uznania wyboru Innocentego II. Potępiono na nim również Arnolda z Bresci i jego zwolenników. W trzydziestu kanonach Sobór potwierdza i wzmacnia decyzje poprzedniego Soboru w sprawie symonii i zakazu małżeństw duchownych, które uznawał za nieważne. Nakazywał również złożyć z urzędu i pozbawić beneficjów posiadających święcenia subdiakonatu i wyższe, którzy pojęli żony lub mieli konkubiny. Zakazano uczestniczyć w Mszach sprawowanych przez kapłanów o których wiadomo było, że mają żony lub konkubiny. Sobór określił, w jakie dni należy zachować rozejm Boży (Treuga Dei): od środy wieczorem do poniedziałku rano oraz od Adwentu do Trzech Króli, od pięćdziesiątego dnia przed Wielkanocą do oktawy Wielkanocy. Potępił także pożyczanie pieniędzy na procent (lichwy), małżeństw bliskich krewnych, używania kusz, które przebijały nawet zbroje rycerzy a nawet turniejów rycerskich.

Źródła: F. Bécheau, Historia soborów, Kraków 1998, s. 114-116; K. Schatz, Sobory Powszechne. Punkty zwrotne w historii Kościoła, Kraków 2001, s. 101-102; Dokumenty Soborów Powszechnych t. II, oprac. ks. A. Baron, ks. H. Pietras SJ, Kraków 2003, s. 139.